Lieve allemaal

Woow, wat een berichten! Super leuk joh! Er wordt dus in ieder geval aan ons gedacht nu we ver van huis zijn. Want dat word toch steeds meer duidelijk nu we hier zitten. Allereerst, toen we vanuit het vliegveld naar buiten liepen was het echt even een shock om de tropische hitte te voelen. Het was al rond een uur of 8, maar nog steeds een graad of 30. In het hotel ontvangen en direct gaan slapen. Het Surabaya Plaza Hotel is een vrij luxueus hotel waar veel business mensen komen en wij werden ook echt behandeld als rijke mensen. Het valt hier toch wel erg op dat de verschillen tussen rijk en arm het straatbeeld bepalen. Stalletjes langs de straat met verdacht voedsel, mensen die aan de weg werken, taxi chauffeurs, bus (een mini bestel wagentje met 2 bankjes die een bepaalde route rijd, en als je er uit moet, zeg je gewoon: stop!) chauffeurs, maar ook winkelende mensen, die er verzorgd en model- achtig bijlopen. Zeer apart, en zeker is dat wij, ook hier, een bezienswaardigheid zijn. Suzanne kreeg al de tip van een collega om gewoon te zeggen dat je een beroemdheid bent, ze geloven je toch wel.

Dit is zomaar een greep uit de indrukken van de eerste week. Woensdag avond was er een wekelijks voetbaltoernooi van het Hotel waar Ward ook aan mee mocht doen. De mannen zijn grote fan van het Engelse voetbal, en volgens ons is het ook een soort ontspanning voor de wat armere mensen. Teams bestonden uit de schoonmakers, Human Resources managers, bar keepers, enzovoort. Ward was zeker wel de man. Hij introduceerde zichzelf al als van Persie en die kende iedereen natuurlijk. Telkens als hij aan de bal was, riep iedereen: ‘shoot shoot!' Maar met mooie goals werd de vergelijking met van Persie natuurlijk veel logischer. Terug in het hotel werd Ward, en ook Suzanne, nog regelmatig aangesproken of Ward de volgende keer weer mee deed, want hij was zo goed.

Het ziekenhuis bestaat uit een complex van verschillende gebouwen, waarbij elk gebouw een aparte afdeling is, dus een gebouw voor de radiologen, eentje voor de neurochirurgen enz. Dit werkt heerlijk samen en is heel patientvriendelijk, want je loopt je een ongeluk. Ik ben vaak de weg kwijt, 1x wel een uur, heel leuk is dat haha. Tussen de gebouwen en op de wandelpaden leven (..slapen) allerlei soorten mensen, patiënten, familie, bouwvakkers, dit maakt het ziekenhuis tot een gezellig geheel. Ik begin 's ochtends om 7 uur met de overdracht van de nacht, maar tot nu toe komt de supervisor rustig om 9 uur aankakken, dus dan kunnen we mooi even ontbijten (niet te vreten, maar je moet iets). De overdracht is niet georganiseerd, iedereen belt of eet rustig door, dus van de 40 mensen volgen ongeveer 3 mensen de overdracht, snap ook niet waarom ze overdragen maar het is altijd heel gezellig. Dan de assistenten, zij leven in de operatiekamers, letterlijk, want ze slapen IN de operatiekamer. Als de neurochirurg vindt dat zijn lamp niet goed staat of de brander aanmoet, ja, dan is het teveel moeite en dan moet de assistent even wakker worden, dat gaat zo, de neurochirurg loopt naar de assistent toe en schreeuwt hem wakker, waarna iedereen de assistent uitlacht, eerlijk gezegd vind ik het ook wel grappig, maar de assistenten zien eruit als lijken. Ik heb nog weinig foto's gemaakt, maar ik mag gewoon in de operatie's en patienten fotograferen (doet iedereen), heb al beschadigde hersenen gezien die uit een kapotte schedel puilen, foto's volgen. De komende twee maanden ga ik samen met de assistenten alle hoofdtrauma's bijhouden en gegevens verzamelen. Vanwege het feit dat iedereen hier rijdt met de scooter (schijnt 50 euro te kosten een scooter) als een mongool vallen er 10-15 doden per dag, ziekelijk!! Heb al een middag gehecht in de emergency room, heel leerzaam. O ja, en ze gebruiken Bosch-boormachines voor de operaties, gaat prima, aanbieding bij de Gamma.

Weerbericht: regen, 5 sec zal ervoor zorgen dat je doorweekt bent en de taxi's zullen mogelijk niet rijden vanwege ondergelopen straten, dus wat nou regen in Nederland?

Kussen!