Ons laatste weblog bericht (voorlopig…) Met het gekke idee dat we over zo’n 13 uur weer in Nederland zijn, typen we dit laatste berichtje, met onze laatste Starbucks (snif) in Hong Kong. Eerst nog even een verslag over de laatste dagen in Bali. NA het duiken zijn we naar Ubud gereden en daar onze eerste kook cursus gedaan. Verreweg de jongste en onwetende cursisten, te midden van Amerikanen, Fransen en nog een Nederlandse. Het was een beginners cursus maar daar viel weinig van te merken. Onze leraar liet allerlei Balinese pepers, gembers, bladeren en bloemen zien, waar iedereen al een gerecht mee wist te maken. Ons bevestigende ‘o jaaaaaa’ op bijna elke opmerking, heeft volgens ons wel een hoop weten te verdoezelen. Het was wel erg leuk en heel interessant. We maakten trouwens nasi, wat saai zul je denken, maar déze nasi is echt lekker… Voor recepten: 1.000.000 rupiah :-P Hierna zijn we naar het eiland Lembongan geweest, met de public boat, geen ‘bisnis class’. Kotsende mensen in de boot en op het dak, maar dat ter zijde. Lembongan heeft vrijwel geen inwoners en nog net één verharde weg, waar wij hebben rond gescheurd op een scooter. Uiteraard geen helm. Omdat het Suzanne’s eerste keer op een scooter was, werd er eerst even geoefend. Toen ze wat zekerder van zichzelf was, scheurde ze met Ward achterop zo’n 35 (40 werd me iets te snel) over het weggetje, en ontweek behendig alle gaten en kuilen in de weg. Behalve één, die ook echt de diepste van het hele eiland was. Maar we leven, wonder boven wonder nog, en Ward durft nog steeds achterop. Verder waren er op het eiland enkele resorts met Russen, en bijbehorende vetpens. Na 3 dagen relaxen, vervolgden wij de trip naar Ubud om (we hebben de smaak te pakken) nóg een kook cursus te doen. Dit keer met een rondleiding over de lokale markt waar vrouwen hun hele etens stal en ingrediënten, elke ochtend op hun hoofd naar de markt slepen. Zo’n 35 kilo! Verder hebben we nog door de heuvels van Ubud gefietst en matchende broeken gekocht. Geheel in de Ubud hippie stijl. Peace. Seminyak was de laatste bestemming op Bali, waar we logeerden in een heel rustige villa en genoten hebben van de zon en zonsondergangen. Ook nog in de omgeving gefietst op mountainbikes uit het jaar 0. Gelukkig waren de versnellingen van beide fietsen kapot, zodat we tenminste samen grote stukken konden lopen… Gisteren terug in Surabaya waar we weer aangestaard en gefotografeerd werden. We waren het bijna vergeten. De tas(sen) ingepakt en voor het laatst genoten van de geuren, kleuren en mensen in onze tijdelijke woonplaats.

Tijd voor een terugblik. Wat we zullen missen:

- (ook al kwam het ons soms de keel uit,) De vriendelijkheid en belangstelling van de mensen.
- Het voeren van hele conversaties in het ‘Indonesisch’ waarbij wij er geen fluit van snapten, maar aan het einde van het gesprek wel weer vrienden waren met taxichauffeur/ober/mede bemo-passagier.
- De mooie kindjes. Toch zonde dat we geen hebben meegenomen.
- Het leven zonder tijdsdruk. Vooral in Bali is te laat komen juist hoffelijk.
- De creativiteit van mensen om geld te verdienen. Woon je dicht bij een supermarkt? Koop wat mie en start je warung (eettent). Kan je op je eiland (Lemongan) niets anders verbouwen dan zeewier? Sticht een zeewierdrogerij op het strand. Weet je echt helemaal niks? Beslis dan dat de straat van jou is en hef tol, of regel het verkeer.
- De ‘universal language’, het gevoel dat je elkaar kan begrijpen zonder dat je de taal spreekt.
- De vele geuren van Java. Koffie, sate, uitlaat gassen, mensen, de lucht’verfrissers’ in de taxi…, de vuilnishopen die in brand werden gestoken.
- De afhankelijkheid van elkaar in plaats van de overheid. Heeft ook nadelen, maar het grootste voordeel is saamhorigheid. Je deelt de weg met elkaar, je deelt de warung met elkaar, heb je een lift nodig? Spring maar achterop m’n scooter, dan breng ik je wel.
- De wasserette. Voor 3 euro je hele was weer schoon, droog en keurig netjes gestreken.
- De afkortingen voor echt alles.
- Het eten. Grapje.

Maar waar we naar uit zien:
- Het eten! Geen grapje
- De mensen, bekenden, het opgaan in de massa.
- Weten wat je kan verwachten.
- Het starten van alle dingen die we hadden achtergelaten. Met een nieuwe blik.
- Jullie verhalen. Wat we gemist hebben in Nederland en waar we steeds nieuwsgieriger naar werden door de leuke reacties van iedereen.

3 maanden weg smaakt naar meer. Wie weet… Amerika? Afrika? Antarctica? Eerst maar even ons vertrouwde Nederland.

Liefs,

SW (tevens de naam van ons favoriete restaurant in SBY ;-) )

Ps. Nadat we honderden verschillende saté soorten hebben geproefd, sate ayam, sate kelapa, sate tempeh, etc. zijn wij hard op weg met het ontwikkelen van onze nieuwe sate: diet sate, of sate light: Men neme: één Indonesiër, waarschijnlijk alleen vel en geen vlees (af te halen in het ziekenhuis). Snij het vel (vlees vaak afwezig) in minuscule blokjes en rijg MAXIMAAL 3 aan één stokje. Verwarmen boven de aansteker en klaar is het! Serveren met een lading pindasaus, 3 eetlepels sambal en last but not least: RIJST!