Daaaar zijn we weer! :-)

Ons laatste weblog bericht (voorlopig…) Met het gekke idee dat we over zo’n 13 uur weer in Nederland zijn, typen we dit laatste berichtje, met onze laatste Starbucks (snif) in Hong Kong. Eerst nog even een verslag over de laatste dagen in Bali. NA het duiken zijn we naar Ubud gereden en daar onze eerste kook cursus gedaan. Verreweg de jongste en onwetende cursisten, te midden van Amerikanen, Fransen en nog een Nederlandse. Het was een beginners cursus maar daar viel weinig van te merken. Onze leraar liet allerlei Balinese pepers, gembers, bladeren en bloemen zien, waar iedereen al een gerecht mee wist te maken. Ons bevestigende ‘o jaaaaaa’ op bijna elke opmerking, heeft volgens ons wel een hoop weten te verdoezelen. Het was wel erg leuk en heel interessant. We maakten trouwens nasi, wat saai zul je denken, maar déze nasi is echt lekker… Voor recepten: 1.000.000 rupiah :-P Hierna zijn we naar het eiland Lembongan geweest, met de public boat, geen ‘bisnis class’. Kotsende mensen in de boot en op het dak, maar dat ter zijde. Lembongan heeft vrijwel geen inwoners en nog net één verharde weg, waar wij hebben rond gescheurd op een scooter. Uiteraard geen helm. Omdat het Suzanne’s eerste keer op een scooter was, werd er eerst even geoefend. Toen ze wat zekerder van zichzelf was, scheurde ze met Ward achterop zo’n 35 (40 werd me iets te snel) over het weggetje, en ontweek behendig alle gaten en kuilen in de weg. Behalve één, die ook echt de diepste van het hele eiland was. Maar we leven, wonder boven wonder nog, en Ward durft nog steeds achterop. Verder waren er op het eiland enkele resorts met Russen, en bijbehorende vetpens. Na 3 dagen relaxen, vervolgden wij de trip naar Ubud om (we hebben de smaak te pakken) nóg een kook cursus te doen. Dit keer met een rondleiding over de lokale markt waar vrouwen hun hele etens stal en ingrediënten, elke ochtend op hun hoofd naar de markt slepen. Zo’n 35 kilo! Verder hebben we nog door de heuvels van Ubud gefietst en matchende broeken gekocht. Geheel in de Ubud hippie stijl. Peace. Seminyak was de laatste bestemming op Bali, waar we logeerden in een heel rustige villa en genoten hebben van de zon en zonsondergangen. Ook nog in de omgeving gefietst op mountainbikes uit het jaar 0. Gelukkig waren de versnellingen van beide fietsen kapot, zodat we tenminste samen grote stukken konden lopen… Gisteren terug in Surabaya waar we weer aangestaard en gefotografeerd werden. We waren het bijna vergeten. De tas(sen) ingepakt en voor het laatst genoten van de geuren, kleuren en mensen in onze tijdelijke woonplaats.

Tijd voor een terugblik. Wat we zullen missen:

- (ook al kwam het ons soms de keel uit,) De vriendelijkheid en belangstelling van de mensen.
- Het voeren van hele conversaties in het ‘Indonesisch’ waarbij wij er geen fluit van snapten, maar aan het einde van het gesprek wel weer vrienden waren met taxichauffeur/ober/mede bemo-passagier.
- De mooie kindjes. Toch zonde dat we geen hebben meegenomen.
- Het leven zonder tijdsdruk. Vooral in Bali is te laat komen juist hoffelijk.
- De creativiteit van mensen om geld te verdienen. Woon je dicht bij een supermarkt? Koop wat mie en start je warung (eettent). Kan je op je eiland (Lemongan) niets anders verbouwen dan zeewier? Sticht een zeewierdrogerij op het strand. Weet je echt helemaal niks? Beslis dan dat de straat van jou is en hef tol, of regel het verkeer.
- De ‘universal language’, het gevoel dat je elkaar kan begrijpen zonder dat je de taal spreekt.
- De vele geuren van Java. Koffie, sate, uitlaat gassen, mensen, de lucht’verfrissers’ in de taxi…, de vuilnishopen die in brand werden gestoken.
- De afhankelijkheid van elkaar in plaats van de overheid. Heeft ook nadelen, maar het grootste voordeel is saamhorigheid. Je deelt de weg met elkaar, je deelt de warung met elkaar, heb je een lift nodig? Spring maar achterop m’n scooter, dan breng ik je wel.
- De wasserette. Voor 3 euro je hele was weer schoon, droog en keurig netjes gestreken.
- De afkortingen voor echt alles.
- Het eten. Grapje.

Maar waar we naar uit zien:
- Het eten! Geen grapje
- De mensen, bekenden, het opgaan in de massa.
- Weten wat je kan verwachten.
- Het starten van alle dingen die we hadden achtergelaten. Met een nieuwe blik.
- Jullie verhalen. Wat we gemist hebben in Nederland en waar we steeds nieuwsgieriger naar werden door de leuke reacties van iedereen.

3 maanden weg smaakt naar meer. Wie weet… Amerika? Afrika? Antarctica? Eerst maar even ons vertrouwde Nederland.

Liefs,

SW (tevens de naam van ons favoriete restaurant in SBY ;-) )

Ps. Nadat we honderden verschillende saté soorten hebben geproefd, sate ayam, sate kelapa, sate tempeh, etc. zijn wij hard op weg met het ontwikkelen van onze nieuwe sate: diet sate, of sate light: Men neme: één Indonesiër, waarschijnlijk alleen vel en geen vlees (af te halen in het ziekenhuis). Snij het vel (vlees vaak afwezig) in minuscule blokjes en rijg MAXIMAAL 3 aan één stokje. Verwarmen boven de aansteker en klaar is het! Serveren met een lading pindasaus, 3 eetlepels sambal en last but not least: RIJST!

Vakantieeeeeee!!!!

En daaaaar zijn we weer! Met onze inmiddels verbrande kont zitten we in de Balinese zon, liggen we in het Balinese water en drinken we heerlijke Balinese vruchtendrankjes. Wel wennen na het drukke Java en het dagelijkse leven waar we inmiddels gewend aan waren geraakt. Maar nu is het dus tijd voor vakantie.

Voordat we verder typen, willen we ook nog vertellen over de Bromo vulkaan waar we het weekend voor Malang (zie vorige paragraaf) heen zijn gegaan. Met een bus, waar we de eerste blanken (gelukkig/helaas) Nederlanders, tegenkwamen en tips over de prachtige zons-opgang en dat we zeker rond 4 uur 's ochtends moesten beginnen aan de wandeling. Volgzaam als wij zijn, stonden we om 4 uur in het pikke donker naast ons bed. Omdat de Lonely Planet (inmiddels heilig verklaard) zei dat het pad naar de Bromo goed te doen was -gewoon de witte stenen volgen- negeerden we alle gidsen. Anderen gingen per jeep een tour maken, dus wij dachten: gewoon de jeeps volgen. Maar goed, Indonesie blijft Indonesie: witte stenen lagen OVERAL! Niet heel handig om te orienteren en wij stonden een beetje verdwaald in het vulkaan landschap zonder enige verlichting. Gelukkig doemde uit de duisternis een mannetje met paard (gids) op en hij wilde ons voor 100.000 roepiah naar de Bromo leiden. Oke, prima. voordat we de helling van de vulkaan gingen beklimmen, keken we op een plateua hoe het langzaam licht werd. Geen mooie zonsondergang, want het was bewolkt. Maar het was erg mooi om te zien hoe het landschap langzaam beter zichtbaar werd en we een idee kregen van waar we eignelijk gelopen hadden.Het langschap is erg dood en naargeestig. Een enkel plantje en erg diepe groeven waar tijdens de uitbarstingen lava oid door is gestroomd. Eenmaal op de rand van de vulkaan, konden we diep in de krater kijken en zagen we van alles borrelen. Helaas was hier de rotte eieren lucht niet te harden en gingen we naar een kwartier weer naar beneden. Onderweg zagen we de wereld langzaam ontwaken en om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Dat was het Bromo avontuur.

Vrijdag de 31e was het de dag afscheid. Suzanne maakte haar laatste ronde langs de mensen die ze elke dag zag op weg naar de sportschool. In het Indonesisch werd duidelijk gemaakt dat ze het erg jammer vonden dat ik niet meer langs zou komen. En aan het eind van de middag werd er gegeten met alle medewerkers van het ziekenhuis van Ward. Als afscheids kado had Ward voetbal shirts gemaakt, die ze dan aan kunnen doen tijdens het wekelijkse voetbal uurtje. Achterop stonden verschillende verwijzingen naar Nederlandse begrippen. 'Schatje', 'Rijk en dom', ' Lift nodig?', ' Lekker wijf' en 'Stoeipoes' zijn nu ook bekende begrippen in Surabaya./ Vooral stoeipoes zorgde voor veel opschudding en er wordt nu gevochten om het shirt met dit 'begrip'. Met een oorkonde en alle contact gegevens op zak, konden we eindelijk naar Bali!

Kuta. Onze eerste stop waar we wilden surfen. Dit hebben we samen welgeteld 1 dag gedaan zonder zonnebrand creme (ja moeders, we WETEN dat dat niet goed is voor onze huidjes....) wat we devolgende dag moesten bekopen met een marathon stil liggen. De finish is gehaald maar een kreeft valt nog steeds niet te onderscheiden van ons. Het water was ook erg ranzig (van plastic tot kippen en varkens, ALLES spoelt aan vanuit Java) en waarschijnlijk heeft Suzanne tijdens het surfen een bacterie ingeslikt waardoor ook de darmen 'aangebrand' waren. Daardoor was Suzanne meer de toeschouwer en Ward de echte surf-dude, want staan kon hij zeker. Na een snel telefoon contact met Boyke (een arts van Surabaya, waar je contacten al niet goed voor zijn) hadden we een receptje voor S haar darmen en konden we weer normaal lopen, eten en uitgaan. Seminyak is the-place-to-be voor gay mensen, en travo's. En wij natuurlijk. In een bar vol met voornamelijk mannen (S was de enige vrouw) hebben we vol verbazing een travetieten show aanschouwd. Vele vrouwen zullen jaloers zijn op de zwoele blikken en dans moves die op muziek van J.LO, Beyonce en andere cult helden werden gegeven.

De dag erop naar Pemuteran waar we nu nog aan een duik cursus bezig zijn. Een super rustig dorpje waar iedereen je groet en er een heel relaxte atmosfeer hangt. Onze dag is erg relaxt. 's ochtends duiken we en tegen de middag zijn we klaar waarna we op ons gemakje lunchen en even de duik nabespreken met Peter Heerschop. Moet kunnen allemaal.

Morgen zijn we klaar en gaan we naar Ubud, cultureel centrum van Bali om de dag daarna een kook cursus te doen. Leuk verjaardsagskado. :)

We relaxen nu weer verder. Tot over niet zo heel lang!!

Ward en Suzanne

Malang

Zo, ons weekend:

Zaterdag met Asra (neurochirurg) en Dian (zijn vrouw)naar Malang gereden. Er heerst een koeler klimaat en de sfeer/mensenzijn rustiger dan in Surabaya en niet alleen wij, maar alle Oost-Javanen verkiezen Malang alsvakantie bestemming. Onderwegreden we langs Sidoarjo, waar 3 jaar geleden een moddervulkaan is uitgebarsten(veroorzaakt dooreen aardbeving die weer veroorzaakt werd door olieboringen). Daardoor heerst ervreselijk veel armoede. Mensenblokkeren en claimen bijvoorbeeldde weg, je moet ze dan betalen om door te rijden. Of mensen die zich wassenin water en het ook drinken, mee koken,etc.

In Malang, waar vroeger overigens veel Nederlanders woonden, zette Asra ons af bij het hotel. Daar 's avonds gegeten in een oud-Nederlands restaurant waar het menu in het Nederlands was.Gelukkig hadden we een geode nachtrust want de volgendeochtend werden we op Javaanse wijze gemasseerd. Keihard..auw!In de middag weer op padmet Asra en Dian. Haar vader ,dieprofessor in de cardiologie is, heeft eenbuitenhuis (ook oud-Nederlands huis).Het stond op een een mooie heuvelvlakbij Malang, Batu heet het, lijkt opde Vogezen.Daar was de hele familie van Dian, en ze hadden veel eten en net zo veel indrukken. De familie is heel belangrijk en de vader heeft nog de traditionele functie.Hij mag met ons praten,het eerst eten, endaarna de vrouwen. Opvallend was ook dat er zo veel mensen warendie rond renden met eten.Dat waren de bedienden.De ouders van Dian hebben 6 mensen constant in dienst, varierend van Nanny tot tuinman.Wenst een van die bedienden trouwensom niet alleen te wonen, dan mag ook zijn familie in het huis wonen. Wel ergens achteraf natuurlijk. Na de vrouwen mochten dan ookde bedienden eten, maar ergens achteraf, en alleen de restjes, niet leuk.Ze waren wel heel trots ophunbuitenhuis die van 'Dutch quality' was. De hele familie legde daar telkens de nadruk op, maar dat was ook niet vreemdwant Indonesische kwaliteitis ook bagger.

Op de terugweg naar Malang waren er heel veel overstromingen. Het is nog steedsregenseizoen.... We sliepen in een ander oud-Nederlands huis van de vader van Dian, ook een heel groot(6 slaapkamers, geen van die was bewoond),met onze eigen bediende/beveiliging.Het was een beetje vreemd en niet zo leuk, want al dat bedienen worden we zat, we willenzelf en we willen dat mensen een keer niet vriendelijk of behulpzaam zijn maar gewoon ons laten.

De volgende ochtendontbeten we wederom met de vadervan Dian, inwéér een ander huis (we snapten er ook niets van), ook weer bedienden, ook weergepraat, ook weer met open mond van alle indrukken vertrokken.

Met Asra reden we terug naar Surabaya, nadat we ook de ouders van Asra hadden ontmoet. Dit gaf ook een beetje de mogelijkheid om deverschillen in culturen nog eens tebespreken. Opvallend was dat vrouwen totdat ze getrouwd zijn,bij hun ouders wonen. Ook kregen wij de indruk dat Asra enDian niet geheel vrijwillig voor elkaar hebben gekozen. De familie wordt namelijk bezorgd als een vrouw nog geen trouwplannen heeft op haar 25e. Dianvertelde ons dat zij en Asra elkaar hadden ontmoet in oktober en een paar maanden zijn getrouwd (in januari), een maand voordat Dian 26 werd. Hm, liefde op het eerste gezicht? Toeval, dat de ouders van Asra goed bevriend zijn met de ouders van Dian? Wij konden er niet zo veel hoogte van krijgen.

Maar aardig waren ze welen ze hebben ons de mogelijkheidgegeven om eenseen kijkje te nemen in geen standaard, maar wel een Indonesische familie.Nu de laatste week in Surabaya en dan vertrekken we 31 januari naar Bali!!! Yes!!!

Oja, en nog een gelukkig Chinees Nieuwjaar (big party hierzo in Indonesië)!

Liefs,

Ward en Suzanne

Agus aguuuuuuus

Zo, in het nieuwe jaar weer een bericht vanuit een wederom warm en regenachtig Surabaya. Klein verschil met de omstandigheden daar, hoorden we. Zo'n 40 graden kouder is het aan jullie kant van de wereld. De weg verandert hier bijna elke dag in een rivier, waarbij het niet heel gemakkelijk is om door de stad te rijden. Suzanne is een keer he-le-maal nat geregend, maar het gekke is dat het helemaal niet koud is. Het wordt pas koud als je binnen zit en de airco op 20 graden staat.

Maar dat ter zijde. Interessanter is natuurlijk te vertellen dat we een prachtige wandeling hebben gemaakt over de sawa's van midden Java. Of dat we in een hotel sliepen waar we zeer hartelijk ontvangen werden, maar wat later bleek dat de omschrijving in de Lonely Planet rooskleuriger was dan de werkelijkheid. Of dat het Indonesische eten ons beide lichtelijk de neus uit komt (denk aan soms een stukje scherp glas in je eten)(weer eens wat anders dan sambal).
Na een week reizen door het Javaanse landschap waren we op nieuwjaarsdag weer terug in het appartement met het idee dat we de maandag daarop weer zouden starten met de dagelijkse bezigheden in het ziekenhuis en het maken van een website (door S, die door de taalbarrière gestopt is met de stage). Maar dit liep even anders, Indonesisch eten werd niet meer op prijs gesteld door onze buiken met alle gevolgen van dien. Gelukkig was Ward z'n collega zo aardig om wat medicijnen te brengen. Maar de (werk) week werd dus korter dan gepland en op vrijdag stapten we in de trein naar Solo met als doel de Lawu- vulkaan te beklimmen.

Zaterdagochtend viel het ons op dat we het toilet niet konden doorspoelen. Bleek dat dat in geen enkele kamer in het hotel kon. Oh. Nou ja, dan nemen wij ook onze maatregelen: doordat het niet zo druk was in het hotel en de deuren naar de andere kamers ook open stonden............ hebben wij duidelijk gemaakt dat het toch handiger is om wél een door-spoel-systeem aan te leggen. Zo!

Fris in de ochtend reden we naar de voet van Lawu waar we op de gok richting een tempel halverwege de berg liepen. Het bracht ons via dorpjes naar rijstvelden en we hadden echt hele mooie uitzichten. Onderweg gestopt bij een waterval die tussen de immens grote bomen verstopt was. En nu konden wij een keer (wilde) aapjes kijken, want ook zij slingerden hier in de bossen. De velden waren veelal plantages met thee, koffie en wortels. Overal waar je keek zag het een beetje oranje. En ook al was de weg heel steil, jong, oud, héél oud, iedereen sjouwde 25 kilo wortels mee op hun rug naar het dichtst bijzijnde dorpje. Vaak ook wel een uur of 3 lopen. Zo zagen we wel wat écht zwaar werk was.

Erg mooi allemaal. Weer een herinnering.

O ja, er is een veerboot gezonken ergens hier in één van de zeeën, maar daar zaten wij niet op. Om de ongerusten gerust te stellen.

Even een leuke afsluiter: gisteren, tijdens het winkelen in Galaxi Mal (a.k.a. GM) een paar dvd's gekocht in een winkeltje die zijn dvd's niet geheel volgens de legale weg verkrijgt. We hebben namelijk Saw 1, 2, 3, 4 en 5, én The Transporter (totaal 6) gekocht voor, jawel, 3 euro!

Dat was het voor nu.

Liefs!!

Tahun baru!!

Lieve mensen,

Vanuit een tropisch regenachtig Malang een berichtje. Zo op Oudjaarsdag is het toch wel een tijd om, nou ja, wat zaken van het afgelopen jaar te overdenken. Zo niet wij. We zijn de afgelopen dagen door het Javaanse landschap gereisd. Met de trein van Surabaya naar Yogjakarta, toen met het busje van Yogjakarta naar de Borubudur, van daaruit via Wonosobo naar Dieng Plateau en daarna weer terug naar Yogjakarta om vervolgens door een prive chauffeur naar Malang te worden gebracht. En daar zitten we nu dus.
26 December, voor jullie 2e kerstdag, stonden wij vroeg op om om 7 uur de trein naar Yogjakarta te nemen. We zaten wederom in de 'bisnis' class, wat in dit geval niet veel zei. Tijdens het rijden stonden de deuren van de wagons open en stond de trein regelmatig in voor ons onbekende dorpjes stil, waar je rijst maatlijden vanuit het raampje kon kopen. Populair was de tahu (sojakaas) wat aangeprezen werd met: Taaaaaaaaaahu tahutahutahutahutahutahuuuuuu. Wij namen echter niets. Deze treinreis was ook onze eerste kennismaking met het echte Indonesische platteland. Sawa's, vulkanen, super groene velden, zie de foto's.
Aangekomen in Yogja (zoals de locals het noemen) werd meteen duidelijk dat we in toeristisch gebied waren. Geen stap konden we verzetten, of we moesten in een 'becak', 'taksiii', of 'cheap hotel, ya?', terwijl kinderen ons in het Nederlands aanspraken. Zelfs de hotel reservering konden we in het Nederlands regelen. De volgende dag ontvluchtten we de drukte van Yogja om naar de zo mogelijk nog drukkere Borubudur gingen waar we werkelijk filmsterren waren (zie ook weer de foto's). Iedereen wilde met ons op de foto, en er werden ook verdacht veel fototoestellen gepakt toen wij voorbij liepen. Bizar, want de Borubudur is een rustpunt, voor de Hindu's die deze tempel als bedevaartsoord gebruiken om van het 'dagelijks leven' naar het hiernamaals te lopen. Voor ons ging dit niet op.
Java staat bekend om zijn vele vulkaanuitbarstingen. Dieng plateau is een hooggelegen gebied (2100 meter = frisjes) waar je dit op veel manieren kunt zien. We zagen een meertje dat borrelde, naar rotte eieren stonk en een vreemd groen kleurtje had, en een grote krater met modder dat blijkbaar erg warm was, gezien de grote stoomwolk die er vanaf kwam. Zie ook weer de foto's. De bevolking is relatief rijk, aangezien ze aardappels kunnen verbouwen wat ook verkocht werd in de warungs (eetstalletjes langs de weg). Een welhalla voor ons, want dat betekende geen rijst, maar FRIET!!!!!! Met een uiteraard erg lekker maar onbekend kruidenmengsel erover.
Na nog een nachtje in Yogjakarta te hebben geslapen hadden we het plan om met de trein naar Malang (zo'n 8 uur verder) te reizen met de trein. Goed. Dat was een plan, want eenmaal op het treinstation bleek er maar 1 trein te gaan. Om half 2 's nachts. Oke, plan B hebben we toen maar uitgevoerd, namelijk een prive chauffeur die ons direct naar het hotel in Malang bracht. Even een kort verslag van dit tripje. Chauffeur Ali, 55 jaar, waarschijnlijk ongehuwd en kettingroker (later bleek waarom) hield wel van doorrijden. In Yogjakarta hield Ali zich nog redelijk in, maar eenmaal op de buitenwegen was inhalen in de bocht, voor een heuveltje, achter een andere auto aan, of op de gok niet meer dan normaal. De toeter en koplampen deden het aanvullende werk, mocht de tegenligger toch wat sneller naderen dan gedacht. We denken dat ook Ali hier wel enige stress van ondervond, want tijdens de hele rit heeft hij ongeveer een pakje sigaretten opgerookt. We gaan maar met de trein terug naar Surabaya.
Overigens had Ali een perfect adresje voor ons om te eten. We bestelden naar ons weten kippensoep en vis, maar kregen vele gerechten erbij geserveerd. Tong enpikzwarte eieren wisten we nog te onderscheiden, maar de andere apparaten waren onbekend. Wij dachten: goh, die Ali, aardige vent dat hij ons laat kennis maken met de lokale keuken. Niet dus, want alle bijgerechten waren gewoon hoofdgerechten en hadden ze gewoon op onze tafel gezet. Prima afgezet.
Kerst was overigens ook erg leuk. Samen met Icha (medewerker van Suzanne's hotel) en haar man en nog wat vrienden, de hele avond gezongen, gitaar gespeeld en ons vermaakt.

Nu gaan we gezellig oud en nieuw vieren en we drinken er een op jullie allemaal.

Liefs en tot in 2009,

SW

Week 1

Lieve allemaal

Woow, wat een berichten! Super leuk joh! Er wordt dus in ieder geval aan ons gedacht nu we ver van huis zijn. Want dat word toch steeds meer duidelijk nu we hier zitten. Allereerst, toen we vanuit het vliegveld naar buiten liepen was het echt even een shock om de tropische hitte te voelen. Het was al rond een uur of 8, maar nog steeds een graad of 30. In het hotel ontvangen en direct gaan slapen. Het Surabaya Plaza Hotel is een vrij luxueus hotel waar veel business mensen komen en wij werden ook echt behandeld als rijke mensen. Het valt hier toch wel erg op dat de verschillen tussen rijk en arm het straatbeeld bepalen. Stalletjes langs de straat met verdacht voedsel, mensen die aan de weg werken, taxi chauffeurs, bus (een mini bestel wagentje met 2 bankjes die een bepaalde route rijd, en als je er uit moet, zeg je gewoon: stop!) chauffeurs, maar ook winkelende mensen, die er verzorgd en model- achtig bijlopen. Zeer apart, en zeker is dat wij, ook hier, een bezienswaardigheid zijn. Suzanne kreeg al de tip van een collega om gewoon te zeggen dat je een beroemdheid bent, ze geloven je toch wel.

Dit is zomaar een greep uit de indrukken van de eerste week. Woensdag avond was er een wekelijks voetbaltoernooi van het Hotel waar Ward ook aan mee mocht doen. De mannen zijn grote fan van het Engelse voetbal, en volgens ons is het ook een soort ontspanning voor de wat armere mensen. Teams bestonden uit de schoonmakers, Human Resources managers, bar keepers, enzovoort. Ward was zeker wel de man. Hij introduceerde zichzelf al als van Persie en die kende iedereen natuurlijk. Telkens als hij aan de bal was, riep iedereen: ‘shoot shoot!' Maar met mooie goals werd de vergelijking met van Persie natuurlijk veel logischer. Terug in het hotel werd Ward, en ook Suzanne, nog regelmatig aangesproken of Ward de volgende keer weer mee deed, want hij was zo goed.

Het ziekenhuis bestaat uit een complex van verschillende gebouwen, waarbij elk gebouw een aparte afdeling is, dus een gebouw voor de radiologen, eentje voor de neurochirurgen enz. Dit werkt heerlijk samen en is heel patientvriendelijk, want je loopt je een ongeluk. Ik ben vaak de weg kwijt, 1x wel een uur, heel leuk is dat haha. Tussen de gebouwen en op de wandelpaden leven (..slapen) allerlei soorten mensen, patiënten, familie, bouwvakkers, dit maakt het ziekenhuis tot een gezellig geheel. Ik begin 's ochtends om 7 uur met de overdracht van de nacht, maar tot nu toe komt de supervisor rustig om 9 uur aankakken, dus dan kunnen we mooi even ontbijten (niet te vreten, maar je moet iets). De overdracht is niet georganiseerd, iedereen belt of eet rustig door, dus van de 40 mensen volgen ongeveer 3 mensen de overdracht, snap ook niet waarom ze overdragen maar het is altijd heel gezellig. Dan de assistenten, zij leven in de operatiekamers, letterlijk, want ze slapen IN de operatiekamer. Als de neurochirurg vindt dat zijn lamp niet goed staat of de brander aanmoet, ja, dan is het teveel moeite en dan moet de assistent even wakker worden, dat gaat zo, de neurochirurg loopt naar de assistent toe en schreeuwt hem wakker, waarna iedereen de assistent uitlacht, eerlijk gezegd vind ik het ook wel grappig, maar de assistenten zien eruit als lijken. Ik heb nog weinig foto's gemaakt, maar ik mag gewoon in de operatie's en patienten fotograferen (doet iedereen), heb al beschadigde hersenen gezien die uit een kapotte schedel puilen, foto's volgen. De komende twee maanden ga ik samen met de assistenten alle hoofdtrauma's bijhouden en gegevens verzamelen. Vanwege het feit dat iedereen hier rijdt met de scooter (schijnt 50 euro te kosten een scooter) als een mongool vallen er 10-15 doden per dag, ziekelijk!! Heb al een middag gehecht in de emergency room, heel leerzaam. O ja, en ze gebruiken Bosch-boormachines voor de operaties, gaat prima, aanbieding bij de Gamma.

Weerbericht: regen, 5 sec zal ervoor zorgen dat je doorweekt bent en de taxi's zullen mogelijk niet rijden vanwege ondergelopen straten, dus wat nou regen in Nederland?

Kussen!

Vliegreis

Lieve allemaal

Net als Sinterklaas hebben ook wij 6 december het land verlaten. Met de auto naar Frankfurt en daar op het vliegtuig gestapt naar Hong Kong. De vlucht ging prima, geen vertraging of dat soort dingen, alleen werd het een beetje snel donker. Het was volgens het vliegtuig al diep in de nacht terwijl het voor ons voelde alsof het 6 uur 's avonds was. We hadden een bescheiden plek met een schermpje in de stoel voor ons en afstandsbediening om allerlei functies op dat schermpje uit te testen. We konden kiezen uit zo'n 500 Aziatische, ‘Golden oldies', en nieuwe films, of we konden een game-pje of 50 spelen, of één van de 300 cd beluisteren! U begrijpt, we verveelden ons niet. Alleen de schaak competitie rond een uur of 4 's nachts was een minder groot succes, want Suzanne verloor alle partijtjes kansloos.

In Hong Kong zou het vliegtuig pas om 16:00 naar Surabaya vertrekken en aangezien we al om half 8 's ochtends geland waren, konden we in de tussentijd mooi even de stad van 7 miljoen mensen bekijken. Met de metro gingen we naar Hong Kong Island, het centrum van de stad. Wolkenkrabbers, gigantische hijskranen in het havengebied en een heleboel flats die per stuk woningruimte bieden aan (tenminste, dat hebben wij uitgerekend) zo'n 15.000 mensen maakten een behoorlijke indruk. We waren nog wat vroeg, dus de winkels waren nog niet geopend. Eerst maar een Starbucks (yesssssssss) en daarna de heuvels beklimmen, want Hong Kong is gebouwd op verschillende bergen/heuvels. Wat ons als eerste opviel was de geur van... tsja, eten, uitlaat gassen, mensen, het was niet echt thuis te brengen. In ieder geval apart. En het grote verschil tussen arm en rijk. Stapten we uit in de shopping -mall, waar Louis Vuitton, Prada, Marc Jacobs etc. hun winkels hebben, was er een armoedig marktje met lokale groenten, fruit, vis en vlees om de hoek, waar mensen er toch wat minder verzorgd bij liepen en duidelijk minder te besteden hadden. Op een gegeven moment kwamen we in een soort winkelcentrum waar het uitverkoop was, en het was zó druk, alleen toch voelden we ons een beetje apart. We konden letterlijk over iedereen heen kijken. Allemaal bewonderenswaardige gezichtjes naar ons Westerlingen, en wij maar stoïcijns vooruit kijken...

Het was erg apart. Ook toen we even rustig wilden gaan zitten op een plein bij de haven, was het een mensen massa die we beide nog nooit zo hadden mee gemaakt. Allerlei groepjes dames hadden zich verzameld rond tassen met eten en waren zo rond 11 uur aan de rijst, pasta, noodles en wat niet meer. Toen besloten we dat het tijd werd om weer naar de Airport te gaan en daar nog even te slapen.

Nu zitten we in het vliegtuig naar Surabaya. In de Business class. We hebben net een 3 gangen maaltijd met garnalen, vis en vers fruit met ‘een champie' (Ward) en kiwi- coconut sap (healthy Suzanne) achter de kiezen. Bij de gate kregen we namelijk nieuwe tickets, waarop zonder nadere toelichting stond dat wij 2 stoelen in de business class hadden. Prima! Dus met plenty of been ruimte en zeer vriendelijk lachende stewardessen die echt alles voor je willen doen, zijn de laatste 4 uur van de reis toch wel zeer geslaagd.

Liefs, W en S